Loerakker, Bert

Titel | Zonder titel

Net als veel Nederlandse kunstenaars in de jaren zestig en zeventig, raakt Bert Loerakker als jonge schilder geïnspireerd door de minimalistische schilderkunst van bijvoorbeeld Frank Stella en Brice Marden. Deze Amerikaanse kunstenaars vertalen hun onderzoek naar de basisprincipes van hun discipline in strakke composities en monochrome kleuren. In hun werk zitten geen diepere betekenislagen verstopt: het schilderij is niets meer en minder dan de samenstelling van vorm, kleur en textuur die je voor je ziet. De erfenis van deze schildertrend is goed af te lezen aan de vlakmatige, geometrische vormgeving van Loerakkers werk. De aan elkaar bevestigde, in dikte variërende panelen, houden het midden tussen een schilderij en een sculptuur. Hier is geen sprake van schaduwwerking, maar werkelijke schaduw! Ook op andere punten toont Loerakker zich een meester in het verenigen van tegenstellingen. Zo contrasteert de afgeronde omtrek van het zwarte ovaal rechts met de strakke lijnen van de overige beeldelementen. Met zijn ‘zwevende’ positie, wordt tevens de grens tussen picturale ruimte en werkelijke ruimte opgeheven. Dit werk daagt ons uit om ons kunstbegrip nog eens te overwegen.